Kara Gözler…
Gözün insan hayatındaki önemini bilmem uzun uzun anlatmaya gerek var mı? Bu kadar önemli bir organla ilgili zengin bir folklorun oluşacağı da son derece doğal…
Dağ başını duman almış…
Dağlara septim ekin Giderdim elimdekin Bir gavur bir Müslüman Olmasın benim tekim Dağlar dağlar yâr yaman dağlar Bülbül gül için…
Allah’tan korkmaz, kuldan utanmaz…
Çocuk… Bir halk bilmecesinde yer aldığı gibi “Allah’tan korkmaz, kuldan utanmaz” bir sevgili varlık… Evlerin neşesi, sesi, soluğu çocuk… Yüreklerdeki düğüm düğüm sevgi… İster kara, ister beyaz; teni, dili ne olursa olsun, mutlak sevilen, sevilebilen tek insanoğlu… Çocuk, çocuklarımız, yeryüzünün melekleri çocuklarımız…
Evine şivan düşe…
İnsanoğlu, iç dünyasında sayamayacağımız kadar yoğun duygular taşır. Sayısız duygu ile beslenir, zengin bir duygu ortamında yaşar. Bu duygular arasında kuşkusuz; sevgi ile nefret, iyi ile kötü, güzel ile çirkin, doğru ile yanlış hep bir potada bulunur.
Kulağına küpe olsun…
Bir kimseye yapması ya da yapmaması gereken şeyler için söylenen sözlere literatürümüzde öğüt diyoruz.
Ağla Gözlerim…
Anadolu insanının yüreğinden kopup gelen, son derece anlamlı, samimi söyleyişlerle süslenmiş, onun engin insan sevgisiyle yoğrulmuş duygularını belirler ağıtlar
Ben güzele güzel demem…
Türkülerimiz işlediği konular bakımından koca bir derya… Öyle türkülerimiz var ki bunlarda yaşam sevinci fışkırır durur. İşte bu türkülerde halk; dünya güzelliklerine karşı asla ilgisiz değildir. Bir çiçeğe, bir ağaca, bir kuşa, bir buluta, hele hele bir güzele bakarken duygu denizinde boğulur gider.
Bir avcı avladı beni…
Urfa’nın etrafı dumanlı dağlar Ciğerim yanıyor (aney) gözlerim ağlar Benim zalım derdim cihanı yakar Gezme ceylan bu dağlarda seni avlarlar…
